مهينجو سنڌي ٻوليءَ جو لفظ آهي جنهن جو مطلب آهي منھنجو، مون وارو يا منهنجي ملڪيت. هي لفظ مالڪي يا واسطي لاءِ استعمال ٿيندو آهي، جيئن ته ڪو شيءِ، دوست، يا جذبو جيڪو مون سان تعلق رکي ٿو.
خواجه غلام فريد رحمت الله عليه صوفي شاعر هو. ھيٺ سندس مشهور ڪافي جو سنڌي روپ پيش ڪجي ٿو، جنھن ۾ "ميرو/میڈا" بدران "مهينجو" رکيو ويو آھي:
مهينجو عشق به تون، مهينجو يار به تون مهينجو دين به تون، مهينجو ايمان به تون مهينجو جسم به تون، مهينجي روح به تون مهينجو قلب به تون، جند جان به تون مهينجو ڪعبو، قبلو، مسجد، منبر مصحف ۽ قرآن به تون مهينجا فرض، فريضه، حج، زڪوات صوم، صلوات، اذان به تون مهينجي زهد، عبادت، طاعت، تقوى علم به تون، عرفان به تون مهينجو ذڪر به تون، مهينجو فڪر به تون مهينجو ذوق به تون، وجدان به تون مهينجو سانول، مٺڙو، شام، سلونو من موهن، جانان به تون مهينجو مرشد، ھادي، پير طريقت شيخ حقيقت دان به تون مهينجي آس، اميد، تڪيا، سهارو مان، تران به تون مهينجو ڌرم به تون، مهينجو ڀرم به تون مهينجي شرم به تون، مهينجي شان به تون مهينجو ڏک، سُک، روئڻ، کلڻ به تون مهينجو درد به تون، درمان به تون مهينجي خوشين جا اسباب به تون مهينجي سولا جو سامان به تون مهينجو حسن، ڀاڳ، سهاڳ به تون مهينجو بخت، نالو، نشان به تون مهينجو ڏسڻ، پرکڻ، سوچڻ، سمجهڻ سنجان به تون مهينجا ٿڌڙا ساهه، مونجه، نيارو هنجن جي طوفان به تون مهينجا ٽڪلا، ٽلولا، سيڻڌن، مانگهون ناز، نهورا تان به تون مهينجي مهندي، ڪجل، مُساڳ به تون مهينجي سُرخي، وڻ، پان به تون مهينجي وحشت، جوش، جنون به تون مهينجو ڳريو، آه، فغان به تون مهينجو اول، آخر، اندر، ٻاهر ظاهر ۽ لڪل به تون مهينجو بادل، برکا، گجگوڙ مينهن ۽ باران به تون مهينجو ملڪ، ملير، مارو، ٿر روهي، چولستان به تون جي يار فريد قبول ڪري سرڪار به تون، سلطان به تون نه تڏهن گهٽ، ڪمتر، احقر، ادنيٰ لاشئه، لا امڪان به تون
ڪاتب: خواجه غلام فريد رحمت الله عليه